bir insana yapılabilinecek en büyük şiddettir!

en nefret ettiğim şeydir yok saymak.
çünkü bizi yalnızlaştırıyor yok saymak, tek tipleştiriyor, fakirleştiriyor zaten zavallı olan hayatlarımızı... zorlaştırıyor..
birini, birilerini ötekileştirmekte, yok saymakla başlamıyor mu zaten? kürtleri yok saymak, alevileri, çingeneleri, kağıt toplayıcıları, tinercileri, travestileri... sonra kadın cinayetlerini, çocuk istismarlarını...
onları yok saydığımızda hayat daha da konforlu olmuyor... bir yolunu bulup, yine de sızıveriyorlar zehirli bir gaz gibi, cam fanuslardaki steril hayatlarımıza..
yok sayılanların en eskisi, binlerce yıldır bütün dinlerin afaroz edip, bütün devletlerin astığı kestiği, en iyisinin bile cüzzamlı muamelesini reva gördüğü biz, en modern toplumların, daha yeni yeni, adına "village" denilen modern gettolarda yaşamamıza "lütfen" rıza gösterdiği biz, yani sodom ve gomorra nın lanetli çocukları, bizim kimseyi yok sayma lüksümüz var mı? gey yürüyüşlerinde boşuna mı bağırıyoruz "eşcinseller vardır" diye?

(bkz: ne adamlar sevdim zaten yoktular)

görmezden gelme, varlığını tanımama ya da kabul etmeme.