hep özendiğim depresyon modelidir. biz fakirler depresyon hırkamızı giyip emo tarzı oturanlardanız. ama zengin olsak en kral içkileri alıp ayık gezmezdik, hunharca araba sürer arabesk dinlerdik, havuzda böyle kokteyller içip havuza atlardık, sürekli pasta yerdik vb.

sanırım en kötüsü zengin depresyonu. hani şuan bir şekilde kendimi avutuyorum işte şuyum olsa şu kadarım olsa ne güzel olurdu diye. zengin insanın her şeyi yerinde. karnı tok, cebinde telefonu, altında arabası, lüks dairesi. daha ne olsun. her şey çok güzelken insanın mutsuz olması ayrı bir koyar insana herhalde.