zirveye kadar aslında çok beğendiğim ve zirvede bu duygumdan iyice emin olduğum; ancak elimi çabuk tutmadığım için uyuzluğumdan elimden uçup giden yazara dair hüzün görseli. keşke bu kadar içine kapalı olmasaydım, hep mutahassıp çevrede yetişmenin etkileri bunlar; keşke ben de dışa dönük -hayata piçlikler katan- biri olaydım ühüğğ.

neyse konuya dönelim. siz siz olun reddedilme pahasına da olsa gidin konuşun, aksi takdirde beğendiğiniz yazar çat başkasının kanatları altına girebiliyor. ya cidden neden böyle oldu, neden konuşmadım, neden sustum, o kara kuru esmer derisini koklayıp ısırmak varken bir başkasının öpüp okşadığını düşünmek çok acı verici hacı abi. çok safım keşke ölsem. *