asansördeki dayıların videosunun böyle yayılmasına ne kadar üzüldümse de bence komik olmuş gayet. biz türkler en şaka kaldıramayan milletiz sanırım. biri bizim hakkımızda şaka yaparsa direk ağzını burnunu kırarız. bu skeçte bir homofobiklik görüp nefret etmek yerine gülüp geçilmesi daha makbul davranış bence. çünkü nefretin her türlüsü kötüdür. zarar verir.

erol köse vakti zamanında bir klip çektiydi. (bkz: doktor erol bey) * bu klipten sonra hemşireler ayaklanmıştı. fahişe gibi gösteriliyoruz diye. bir grup hemşire o klibin yayından kalkması için ciddi ciddi yürüdüler falan, dava ettiler vesaire. bu hep böyle olmuştur türkiyede. mizahı kaldıramıyoruz ve saldırı olarak görüyoruz. açıkçası eşcinsellerin bu konuda daha toleranslı olabileceğini düşünürdüm. ama değiliz, hiç hak etmeyen insanları * hormonlu domates ödüllerine aday göstermişliğimiz bile var. kendimizle dalga geçmek bizim en iyi silahımız * bu konulara daha hoşgörülü bakabilmemiz gerek. kendisini mizaha konu edilmesinden hoşlanmayan ve bunu yasaklamaya çalışan siyasetçilerden bir farkımız olmalı bence. mizahın arkasında bir art niyet ya da bir karalama varsa işin rengi tabiki değişir. ama söz konusu skeçte böyle bir şey yok. insanlar eşcinselliği hala belli kalıplar içinde biliyorlar ve o kalıbın dışındaki her şey onlara ya garip ya da komik geliyor. ve evet biz bile bu kadar bu alemin içinde olmamıza rağmen kendi hallerimizin garipliğine kıçımızla gülüyorsak bu adamların * bundan mizah çıkarmaması kaçınılmaz. bütün bu olup bitenlere normalleşme sürecinin bir parçası olarak bakmak da mümkün.

bu da başka bir eşcinsel temalı skeç

mizahla barışın beyler. mizaha mizahla cevap veremeyenlerin halini görüyosunuz.