şarkıları artık , insanlar kalabalık kitleler halinde dinlediğinden, paylaştığından, biraz kolay ulaşıldığını düşündüğüm içinmidir nedir, çok çok özel, bana ait, yada çok özel birisiyle paylaşılmış bir sır gibi göremiyorum. bir bakıyorum, hayatta hiç bir ortak noktayı paylaşmadığım birisi, benim en çok sevdiğim şarkıyı seviyor. yada çok sevdiğiniz, onu dinleyerek anılar biriktirdiğiniz bir şarkı, gün geliyor, piyasada ne kadar sattığı yada tıklandığıyla değerlendirilen ticari bir meta oluveriyor. ve o şarkı artık büyüsünü yitirip sıradanlaşıyor.

şarkı, sanki bütün güzellikleri her an talan edilecekmiş gibi duran savunmasız bir ülke gibi. oysa şiir, içinde güvenle oturduğum ve bütün gizemli dehlizlerini ezbere bildiğim güvenli krallığım benim. evet artık çok az insan şiir dinliyor, yada okuyor ama olsun, bende anısı olan, şimdi bile bir yerde duyduğumda amıma koyup, burnumun direğini sızlatan şiirler vardır; örneğin hasan hüseyin şu dizeleri sanki sadece benim için yazmıştır;

zincirini çürüten mahkumlar gibi bekledim
gelmedin ulan gelmedin...
gardiyan ettin beni gecelere...