her seferinde, yalan rüzgarına artık kapılmam diyorum. ama her seferinde çok başarılı bir şekilde yine yeniden kapılıyorum. çok başarılıyım bu konuda. derler ki, köpekbalıkları kan kokusunu çok çok uzaktan alabilirlermiş. benim gibi çok güçlü ayakları yere basan bir adamın tek zayıf noktasını bulan buluyor tabi. sevmek, çok sevmek ve sevilmek. bu kadar basit işte. içimdeki yoğun sevgi ihtiyacı yalan rüzgarlarında kaybolmama yol açıyor. ne kadar ters bir durum değil mi? sevebilmenin bir yetenek olduğunu düşünürdüm hep. ama anladım ki ters bir yetenekmiş. insanı mağdur ediyor. yeni yaşın yeni hayatı. yalancıyım ben artık. artık "seni seviyorum" kelimesini kim nasıl alacak bilmiyorum. hadi bakalım. yeni hayat ..