bende bir derdimi paylaşayım panpa, bir sevgilim vardı 1.5 sene boyunca beraberdik birlikte yaşadık çok sevmiştim ama öyle böyle değil. bu insanlar aşık oldum diyor ya hiç böyle birşey değil. yatakta yatıp müzik dinliyorduk sürekli tavana bakarak. hiç konuşmadan sohbet ediyorduk. düşün ağzımızdan bir kelime çıkmıyor ama biz sohbet ediyoruz. ruhlarımız o kadar bağlıydı. sözlüğe bakıyorum, arkadaşlarıma bakıyorum çok sevdim falan diyorlar. ama 1 tanesi hariç hiç böyle birşey yaşamamış.

sonra ayrıldım ben, ayrılmak zorunda kaldım bir şekilde her ne boksa. hayvan gibi depresyon geçirdim günde 5 tane ilaç alıyordum. beynim kulaklarımdan akıyordu sıvılaşıp bir bok hissetmiyordum. zamanla toparladım kendimi bir yaşam koçu sayesinde. intiharın eşiğinden döndüm, gerçekten ölmek istiyordum. nasıl yapacağım bile aklımdaydı.

şu son 10 aydır mükemmel hissediyorum kendimi ama bildiğim birşey var ki hayatımda böyle bir aşk bir daha karşıma çıkmayacak yüzde 99 ihtimalle. bu yüzden kimseyle birşeyler yaşamak istemiyorum, hayal kırıklığı yaratmakta istemiyorum insanlarda çünkü tanıştıktan 1-2 gün sonra insanlar aşık olduğunu söylüyor, bende sağol bro diyip uzaklaşıyorum direk.

herneyse bu mükemmel 10 aydan sonra son 1 haftadır aklımda kalbimde sadece o var panpa. çünkü bugün onun doğumgünü ve içimde ki bu his yüzünden sanki birazdan kapıdan içeri girecekmiş gibi hissediyorum. girerse ne bok yerim bilmiyorum zaten tek istediğim artık gece saat 12 olsun ve bu histen kurtulayım bir an önce.


bu mesajı bir yazara gönderdim ve sonra sol fıreymden bu başlığı gördüm tesadüf mü değil. yaşanması gereken bişiymiş diyorum şimdi kendime