ilk itiraf;
kendimi bildim bileli, belirli bir olgunluğa ve hayat tecrübesine sahip insanlarla konuşurken, onlara sorduğum soru üzerine son günlerde kafam çok meşgul. "hayat sana şu yaşına kadar en iyi neyi öğretti? bu soruyu onlara yöneltmeyi ve sonrasında gelecek cevabı dinlemeyi çok seviyorum. çünkü kendimi içine sokabilmeyi o cevaplarda parçalarımı birleştirmeyi, bazen yenilenmeyi, bazen parçalamayı, düşünmeyi seviyorum. aklımda bu cevaplardan oluşan bir blog ya da kitap fikri cereyan ediyor. belki de cevapları kendime saklamalıyım. sahi "hayat sana şu yaşına kadar en iyi neyi öğretti?

ikinci itiraf;
son ilişkimin üzerinden sonra, ilişkiler üzerine artık inançsızlaştım ve korktuğum ben'e bürünmeye başladığımı hissediyorum. kişilerle tanışıyor, konuşuyor fakat, kimse beni kendi dünyasının içine çekemiyor. her konuşmada yapılan yersiz ve gereksiz detaylardan ve onun getirdiği * * sex arayışı güden insanlardan sıkıldım ve bıktım.

üçüncü itiraf;
biliyor musun, bilmiyorsun ya neyse..çehresi, mimikleri sana benzeyen adamı gördükten sonra sana bir mektup yazmayı düşündüm, düşünmekle kalmayıp yazdım da. sana yollamayı, okumanı ve içimde sana dair ne olduğunu tam çözemediğim duygularımı anlattım. tam iki sayfa. sana yollamadım, yollayacaktım. nedenler yoktu yollamamak için ta ki senin halen daha aynı kafada ve girdiğin dünyadan çıkamadığını gördükten sonra içimde o kırıntının adı her neyse ufalandı, hiçbir şey kalmadı. aklımda kalmadı.