natsubidze caddesi civarlarında çar çur edilen ne ilk ne de son günümüzdü. "şu telefonu bi bırak da yürüyelim. bi daha seninle yola çıkanın..." dedi. cüzdanımda kimlik, yirmi gürcü lirası, bir kaç kredi, seyehat ve bir sim kartı başlarında emektar, eskimiş bi bir amerikan dolarıyla duruyorlardı. gülerek "bu bir soygunduuur!" dedim ama o gülmemeye kararlıydı biz seksen yedi numaralı sarı otobüslerin öğlen sonrası ilk seferinden birini beklerken. altımızdan geçen metro ayaklarımızı gıdıklıyordu ve ben g. washinton babam olsa, hayrına bi mevlüt okutmazdım diye düşünüyordum. bir dolarda benim resmim olmalıydı! bu açıdan ismet inönü de idolüm olabilirdi hatta. oysa ben...