o dönüşecek bu dönüşecek diye beklerken kendimi heba ettim. en sonunda anladım ki bu benim merhametli oluşumdan falan değil kaygılarımdan, yalnızlık korkularımdan geliyor. o dönüşecek diye beklediklerimin bir kısmı dönüşse de kendimden çaldığım enerji beni uzun vadede yorgun düşürdü. tepki vermeyi unuttum. bir zamanlar hayatımdan çıkarma konusunda net olabiliyorken şimdi yalnız kalma korkusuyla tepkileri içine kaçmış bir insanım. sığınacak bir liman arıyorum ama kimse çarem değil. belli ki kimse kimsenin çaresi olamaz da.