sabretmek konusunda epey kötüyüm. çocukluğumdan taşıdığım en kötü huyum muhtemelen. belki de tek çocuk olmanın verdiği şımarıklık. bir şeyi istiyorsam hemen olmalı, en kısa sürede ulaşabilmeliyim istediğim şeye. bunun için çaba sarf etmek gerektiğini hatırlatmak zorunda kalıyorum her seferinde kendime. ya da bazen yapabileceğim tek şeyin beklemek olduğuyla yüz yüze kalıp kafayı yiyorum. zaman akmıyor zaten çoğunlukla bu gibi durumlarda. ben de ne yapacağımı şaşırdığımdan sıkmaya başlıyorum çevremdekileri, çekilmez bir adam oluyorum -diye tahmin ediyorum, bunu etrafıma sormaktan da çekiniyorum açıkçası-.

sezen aksu'ya kulak veriyorum bunu fark ettiğimde: zaman, sadece birazcık zaman... çeyrek asır devirmişim farkında olmadan. bir ay mı geçmeyecek, bir yıl mı geçmeyecek sanki.

ama istiyorum işte. söz geçiremiyorum bazen kendime. çook çalışmam lazım, çoooook.