ben seni, beni sevdiğin gibi sevmiyorum. bende bir karşılığı yok. olmuyor diyerek beni terk eden çook eski sevgilimin aradan yıllar geçtikten* sonra beni araması ve bana mavi ekran verdiren diyalog. bu anı/anıyı gelecek nesillerle paylaşmayı bir insanlık görevi addederim. buyrunuz;

gordias(g) / eski sevgili(e)

g: alo
e: alo nasılsın?
g: numaranız kayıtlı değil. kiminle görüşüyorum?*
e: sildin mi numaramı? anlıyorum tabii. haklısın...
g: x? sen misin? sildim tabii. neden tutacaktım ki?*
e: haklısın. ben seni benim artık bir sevgilim var diye aradım.
g: mutluluklar!
e: onu duymak için aramadım. şey diyecektim (ağzında geveleyerek)
g: o zaman ne için aradın? söyleceksen söyle, benim biraz işim var da...
e: senden sonra hiç sevgilim olmadı ama şimdi bir sevgilim var. biliyor musun hem fiziksel olarak hem de mizaç olarak sana çok benziyor. aslında ben seni çok sevmiştim ve seni çok özledim bunu söylemek istedim. onun için aradım.

sonraki 45 saniye boyunca çektiğim algılama güçlüğü, boğaz kuruması, burun sızlaması ve sonrasındaki diyalog;

g: anlamadım nasıl yani?
e, az önce söylediklerini yeniden başka cümleler ile yeniden anlattır.
g: anadilim dışında bir dilde olunca anlamadım sandım, ama yok gayet doğru anlamışım. senden benim için bir şey yapmanı rica ediyorum.
e: nedir? eğer yapabilirsem...
g: şimdi telefonu kapat. yavaşça yere bırak. aynanın karşısına geç. ben bir orospu çocuğuyum de ve sonra da numaramı sil. bunu benim için yap olur mu?

telefonu kapatır kapatmaz yaşadığım rahatlama ve ona dair her şeyden kurtulma. nefes verme ile soluklaşıp kaybolan varlığı. * *