sanırım çok büyük pişmanlığım yok. çok utandığım şeyler elbette oldu zaman zaman ancak aşırı derece pişmanlık duyduğum anlar gerçekten olmadı. belki çok aykırı, bir o kadar da kafama göre yaşıyorum. hayatta herşeyin ne yazık ki ve ne güzeldir ki yalnızca bir kere yaşanılabileceğinin farkında olan biriyim. bir de çok shameless ve little britain izliyorum.

ama illa da örnek vermek gerekirse, bir keresinde ebeveynlerin yatak odasına girip kondom çalmışlığım vardır. daha ergenim yaş 12 hadi bilemedin 13. kardeşim de çaldığımı görüp anneme koşmuş ve abim '' sizin balonlarınızdan çalmış anne'' demişti. o zaman bayağı utanmıştım. annem de gülmüştü*

yurt dışından kaçak kalmamak adına dönmek ve ben döndükten 3 ay sonra afetler nedeniyle kaçaklara vatandaşlık hakkı verilmesi.
bunun dışında da vicdanımı kapatamıyorum. bu uğurda kendim dışında bakış açılarım sayesinde kendime bile yetmiyorum bazı zaman. iyi midir kötü müdür bilemiyorum ama ne yapsamda ne etsemde vicdanıma sormadan edemiyorum. kendimi de madur ediyorum ama hak yerini bulsun diye işte. *

hangi birini anlatsam, sadece ders almak lazim sanirim. ama bugunlerde kendime kizdigim pismanligim, cok gec kendimi kabul edinmem. 3 yil once arkadaslarima cinsel kimligimi acikladiktan sonra, hayatimda ilk kez asik oldum (yas 29)! ve ask konusunda ne kadar acemi oldugumu anladim, bu yuzden yalanci iliskiler yasayacagima keske bundan 10 yil once bir erkekle opusdukten sonra kendime bunu kabul ettirseymisim (tabi toplum psikolojisinin de payi buyuk). cunku sonucta yine ayni insanlara seksuel orientasyonu soyleyecektim ve degisen hic bir sey olmayacakdi. neyse, simdi gururla doya doya yasama zamani

keşke lise de ailemin sözünü dinleyip eşit ağırlığa gitmek yerine sözele gitseydim. böylelikle hem derslerimi zorlanmadan geçebilecek, hem de üniversite için edebiyat öğretmenliğini tercih edebilecektim. demek ki büyük sözü dinlemek yada sakalı olanın her zaman doğru söylediğini düşünmek doğru değilmiş.