çocukken kendime söz vermiştim otuz yaşına gelince babamı öldürücem diye. çocuk aklımla nasıl bir bilgelikle kendime böyle bir zaman tanımışsam. babamı yirmiyedi yirmidokuz yaş civarları affettim. önce insan kendini affediyor. iyiyiz şimdi ama ölse çok da sarsılmam. anneme üzülürüm o kadar.

fakat kendim bir baba olmayacağım. en azından 45-50 yaşına basmadan. o zaman tekrar düşünürüm ama olmayacağım gibi. bunda babamın payı çok. biraz da intikam gibi, torun sevgisi filan yok size, aklınızı başınıza devşirin.