bence cinsel yolla bulaşan hastalıklar değilde cinselliğe bağımlılık hastalığından korkulmalı. çünkü o korkulan hastalıkların hepsi cinselliğe bağımlı, seksten vazgeçemeyen insanların hazin sonu. nereye kadar “özgürce” seks yapabilirsiniz. fazlanın zararı öngörülemez değil öngörülür olmalı ki cinselliğe olan bağımlılık ile manevi kayıpların farkındalığı gelişmeli. şimdilerde herkesin tek güyası sex olmuş ki bu acınası geliyor bana, anlamsızca. çalışırken, film izlerken, okurken veya yürürken sürekli bir partner arayışı hastalık boyutunda bağımlılık değilde nedir. kimisinin kendini kandırma şekli şu “bir daha mı geleceğim dünyaya, yaşamaya geldim, sex yapmasamda öleceğim” hayretlere düşürücü. bakıyorumda gencinden yaşlısına, yaş ayırt etmeden insanlar bir ömür boyunca partner arıyor, aramışlar. bitmek bilmeyen bir arayış ve bunun bir sonu yok. bırakın bir kişiden bulaşan bulaşsın, birlikte arının bir ömür partner aramak için harcadığınız zamanı birbirinize ayırın ve mutlu olun, ama yok olmayacakta. bu bilinçte bu farkındalığa sahip kimse yok. bir ömür boyunca partner arayışına devam edin ve bir ömür boyunca her ilişkinizde tereddüt edin, korkun. bir ömür her partnerinizden bulaşma korkusu buda ayrı bir konu. lakin bakınca kimsede korku felan da yok, önüne gelenle hiç tereddüt etmeden her şeyi yaşayabilen insan çoğunluğunuda görmezden gelmeyelim.