çocukluğumun her anına lanet ettiğim, zalimce bir meseledir bu. ebeveynlerin hırsına kurban olan çocuklardandım ben. tek bir oyuncağım dahi olmamıştı, sahip olduğum tek eğlence 3 yaşımdan beri önüme konan yap-bozlardı. hep en iyisi, en birincisi olmak zorundaydım. filmlerde gordüğümüz o aşırı korumacı, idealist, acımasız aileler vardır ya o benim ailem işte. zorla klasik müzik dinletilen, 4 yaşında okuma yazma öğretilen, önüne dağ gibi kitaplar yığılan, bir evcil hayvan gibi o yarışma senin bu sınav benim koşturulan. kolu bacağı alçıda olana, sorumsuz olmaya özenirdim. bu yaşımda yaptığım çocuklukların hepsi o zamanların patlaması işte..