taşınmak için toparlanırken eski bir hatıra defterinin içinde fotoğraflarımızı görmemle yaşadığım durum.
kendisi en yakın arkadaşlarımızdan biriyle evlendi. dolayısıyla zaten istemesem de diffüze ediyordu hayatıma. sadece birlikte anılarımız olan bana onu hatırlatacak her şeyi atmıştım sanıyordum.
tüm evi toparladım, neredeyse tüm giysi dolabımı bağışladım. plak koleksiyonumu anneme verdim. kutu kutu kimisi hiç açılmamış boyalarımı, paletlerimi yakındaki küçük bir sanat okuluna bıraktım. tıp textbook'larımı fakülte kütüphanesine, romanlarımı şehir kütüphanesine, şiir kitaplarımı amcama... tüm yüklerimi dağıttım ve iki valizim bir çantamla ülkeden ayrılıyorum.
ikimize özel tuttuğum o anı defterini ayrılmadan önce benden istemişti, iyi ki vermemişim. en azından bir yerlerde var olmayacak artık. bir sayfasını koparıp kendime sakladım, kalan defteri balkonda yakıp küllerini toprağa gömdüm.
bendeki nüksü böyle sonlandırdım. inanılmaz hafifim şu an. varlığını bile unuttuğum defter ne koca yükmüş aslında sırtımda. oh!