fakir olmaktan ziyade, daha kendi geleceği için hiçbir şey yapmamış insanların evlenir evlenmez çocuk sahibi olma takıntısını anlamıyorum. yok daha evliliğiniz yürüyecek mi o da meçhul. tabi evin erkeğine güvenilip daha evliliğin ilk yılı çocuk yapılır, çocuk büyümeden boşanma kararı alınır*, sonra dünyaya sırf sen çocuk sahibi olma sevincini yaşayasın diye getirilen evlat rezil kepaze olur. tabi büyüme süreci boyunca bu çocuğa yapılacak; "bak oğlum oku adam ol annenin senden başka kimsesi yok" "okuyup bir meslek sahibi olmazsan sonra çok pişman olursun" şeklinde yapılan baskılar da cabası. yahu ezberden nasihat dağıtmak kolay, biri de çıkıp demiyor ki "bak bu çocuk şu konuda yetenekli, onunla ilgili bir bölüm okusun."* hadi okuma konusunu da geçtim diyelim. daha çocuk nasıl yetiştirilir onu bilmiyoruz ki. bu sefer yalnız bir ebeveyn olmanın ve geçim sıkıntısının getirdiği sinir, stres ile daha küçüklüğünden çocuklara sinirli olmanın normal olduğu fikrini aşılıyoruz. büyüyünce o çocuk dışlanır mı? toplum içinde olmaya ayak uydurabilir mi? sürekli azarlanmaktan mütevellit özgüven sahibi olmaması büyük sıkıntılara yol açar mı? bu sorular hiç sorulmuyor tabi. bunun bir de ebeveynleri boşanmayıp her gün aile içi şiddete mağruz kalarak büyüyen versiyonu var ki o daha da tehlikeli.*. uzun lafın kısası dostlar; yurdum insanı çocuk sahibi olma konusunda çok bilinçsiz. abartmıyorum ama çocuk sahibi olmak için ehliyet sistemi geliştirilmeli. biraz acımasızca gelebilir bu düşünce ama bence daha kendisini yetiştirememiş bireylerin çocuk yapıp sonra çocuğun, kendi kendine büyüyüp adam olmasını beklemesi daha acımasız geliyor bana.