burada özellikle ilgimi çeken bir durum var, kadın voleybolcular hiç bu kadar politikanın konusu haline gelmemişti, ama bu gerçek bir politik konu, çünkü burada sadece kadın voleybolcular değil, onların milli maç yaptığı sahanın arkasında toplumsal güçler de kültürel bir görünümün arkasında çarpışıyor. islamcıların kendilerini en güçlü ve rakipsiz gördüğü yerde farklı bir türkiye'nin mümkün olduğuna inanan ya da bunu arzulayan hemen hemen herkes farklı bir coşkuya kapılıyor, yani burada iktidar alanının dışında gerçek bir toplumsal alan ve bir başka türkiye var, bastırsalar da vurup kırsalar da böyle böyle açığa çıkıp duruyor işte, bunun korkusu hepsine yeter!

asıl mesele bu ruhu refleksif bir hal olmaktan çıkarmak ve aktif bir politikanın meselesi haline getirmek ve mümkünse maddi anlamda ete kemiğe büründürmek. çünkü varız ve buradayız, kim olduğumuz noktası ise kısaca şimdilik islamcı olmayan ve farklı bir türkiye'nin varlığını arzulayanlar, ama işte bunu daha da sınırları belli bir noktaya getirmek ya da bu dağınıklığı aşmak lazım, çünkü karşıdaki tek ve bütün bir mekanizma kalanlar ise dağınık, aslında hemen hemen aynı yerlere çıkma potansiyeli taşıyorlar (en genel anlamda laik, demokratik, özgür ve adil bir ülke) ama bu dağınıklık bunu görünür kılamıyor.

ülkenin sosyal demokrat partisinin ise ölü taklidi yaptığı yerde tarih resmen birilerine "yürü ya kulum" diyor, bakalım o birileri bunu görebilecek mi?