transseksüel bir komşum vardı ankara'dayken. o kadar severdim ki onu. tam bir evkuşuydu. her gün kekler poğaçalar yapardı apartmanı misler gibi kokuturdu. oldukça da cömertti, mutfakta pişirdiğinin nasibini her kapıya düşürürdü.
türlü türlü turşular kurardı apartmanın kilerine koyardı. üstünde de bir not "canınız çektiğince alın yiyin, afiyet olsun" diye.
ruh hastası olmadığımız için yaptığı her davranışı seks isteği ya da kendini pazarlama stratejisi olarak yorumlamazdık. sonra annesinin yanına dönmüştü çok üzülmüştüm. hala arada telefonlaşırız, yufka ekmek reçel yapar yollar.
ev alma komşu al lafı tevekkeli değil, mesela başlığın sahibi yazar gibi dangoz bir komşum olsun istemezdim. iyileşin ey insanlar, iyileşmek paralı değil.