gidenin ardından artık olmadığını kabullenerek yaşamak var ya... büyümektir aslında. ama ağır, topal ve eksik büyümektir.

bilmeden teslim ettiğiniz bir yarınız dönüş yolunu bulamaz . çünkü giden kim kaçıncı dünyasında olursa olsun, sizin yarınızda yanındadır. olana bitene hep tanıklık eder buğulu gözlerle ve sizde böyle böyle hissedersiniz her bir vuruşu. ama gidenin ruhu duymaz.

eğer bir gün sizin yarınız giden tarafından bıraklırsa, başı boş kalır. kimse görmez, fark etmez bile. o zamanda bir yarınız aç, sefil dolanır . bunu da hissedersiniz....

günün birinde yolunu bulurda dönerse, size başaramadım diye ağlayacaktır yarınız. sizde olsun dersiniz ve yeniden yamarsınız ruhunuzun bohçasına. sonradan da artık biraz daha büyüdüm diye acı hatta keskin bir avuntu ve gülücükle yaşarsınız. ve böyle böyle büyümeye devam edersiniz.

işte bu yüzden gidenin ardına büyür insan ve malesef bu yüzden ben gidenin ardından kendimi pay edemeyenlerdenim. allah bilir ya... ben büyüklük taslamayı da sevmem. bu nedenle saygımdandır hep kalbimi saklar dururum. işte bu yüzden hep nemli kuytularda yaşarım. sanırım büyüdüğümde kendime aşık olayım diye ....