"peki hayat da bize lana del rey kayıtsızlığıyla bakacak mı?" sorusunu aklıma getiren başlık.

ödenmesi gereken kiran, faturaların, üşüyen ellerine giyecek eldiven, acıkan karnını doyurman için gereken yiyecek ve hepsi için gereken para... yani çalışmak. çoğu insan için memnun olmadığın bir iş ortamı, birlikte uzun süreler geçirmek zorunda olduğun iş arkadaşları, tatmin etmeyen gelir... ailen, arkadaşların ve herkesten, hatta kendinden bile gizlemek zorunda olduğun hislerin. ne birlikte yaşayabildiğin ve ne de ayrılabildiğin. unutamadığın, unutamadıkların...

o psikolog senin, bu psikiyatr benim gezmem lazımdı aslında. ya da çoktan bir yerlerden atlamam ya da herhangi bir şekilde... kendinin hastası, kendinin doktoru, kendinin en yakın arkadaşı, sırdaşı olursun.

kiminin bir, kiminin birçok umudu vardır. ama herkesin bir umudu vardır, en kötü bir hayali. biraz zevk alır, çokça acı çekersin.

hayat dönmesini senin için durdurup, nen var kuzum, demez sana. senin durmak gibi bir lüksün olmadığı gibi, dünyanın da seni pek taktığı yok. o durmuyorsa sen de durma.

ne mal olduğunu biliyorum deyip, sırıtarak bir bakış atarsın hayata ancak; ben de senin ne mal olduğunu biliyorum der hayat sana. budur yaşayıp yaşayabileceğin ve adına kayıtsızlık diyebileceğin şey.