bu kadar aleyhteki yoruma karşın yine de demek isterim ki: "bu benim."

senelerce geçimsiz, dik başlı bir insan olarak bin bir belaya bulaştıktan sonra, büyük bir irade ile, yıllarca bıkmadan uğraşarak elde etmeye çabaladım bu huyumu. ne kadar başardığımı bilemem; ancak önceki halime oranla büyük bir değişim kaydettiğimi görüyorum.

kendini zorlamadan hoşgörü sahibi olabilmek, gerçek anlamı ile tatlıdilli konuşabilmek, bir insanı mutlu etmekten zevk almayı becermek insanın yaşamına huzur ve güvenlik akıtıyor. zaten asıl amacım cennetlik olmak değil, bu iki niteliği elde etmekti.

bu yüzden derim ki klasik "iyi insan olmak" çabası, can sıkıcı, boğucu, demode bir hedef değil; öncekine göre daha doyum dolu, huzurlu ve sıcak bir ortamda yaşamanın yoludur. komik olacak ama, zevk içinde yaşamaya meraklı hedonist adamın ana gayesi olmalıdır iyi bir kişiye dönüşmek.

metafizik de aynısını söyler: "pozitif davranan, pozitif enerji celbeder" çünkü "benzer enerji, benzeri çeker." babaannemin "iyi de de, iyi olsun oğlum" sözündeki derin bilgeliği bu yaşımda anlayabildim.

hepsinin ötesinde herkesle -gönülden gelecek bir biçimde- iyi geçinebilen insan korkuyu yenmiş demektir. korku olmayınca hayat yaşanmaya doyulmaz bir eğlenceye dönüşebilir.

yine da bazı-bazı kalbim fena kırıldığında o eski adam fırlayıveriyor mezarından bir vampirmişçesine. ertesi gün onun pisliklerini temizlemek de bana düşüyor. bu durum da ödemeyi kabul ettiğim bir yan ürün... "o kadar da olur" diyor, gülüp geçiyorum.