uzun yıllardır dönem dönem intihar etmeyi düşünmüş biriyim. hiçbirisinde yapamadım. düşündüğüm intihar biçiminin beni bedensel olarak bir huzura götüreceğini hissetmiş olmama rağmen. yapamadım çünkü galiba beni üzenlere karşı yenik düşmek istemedim. çünkü onlar yaptıkları her kötülükte kendilerine hak görürken ben onların yaptıkları yüzünden kendi hayatımdan vazgeçmek istemedim. en son bir komşumuzun oğlu intihar etti. ve geride olanlara baktım. hayatın anlamını düşündüm. gidiyorsun ve hayat devam ediyor. iyi bile geldi bu duygu. önemli olduğumu düşünme durumum bitti böylelikle. ama yine edemedim. çünkü çocukluğumu hatırlıyorum. ve hayallerimi, umutlarımı. yaşamak ve onları gerçekleştirmek istiyorum. yakın zamanda geçmişte yaşadığım travmaların yarattığı stres, kaygı, geçmişten gelenler ve somut olana , bugüne etkileri beni mahvetti. çıkış yolum olduğunu düşünemiyor ve kimseye hiçbir şey anlatamıyordum. hala anlatamıyorum. ama bana yapılan zalimliği nasıl kendime yaptığımı farkettim. benim suçum olmadığını farkettim. yeni bir bilinç açıldı kafamda. sanki her ay, her gün yeni bir bilinçle geçmişin ağırlığı kafamda yoğunlaşırken bir yandan da etkisinden sıyrılıyorum. yavaş yavaş oluyor ama kendimi yeni baştan yaratıyormuşum gibi hissediyorum. yıllarca parça parça nasıl etkisinde kaldıysam olayların beni etkilediklerini farketmeden, şimdi farkederek yaşıyorum ama işin ilginci bu yoğunlaşmada bir yüzleşme ve kendimi daha bir dünyaya ait hissetme durumu gerçekleşiyor. bunun için çok mücadele ettim. en acı dolu hissettiğim zamanlarda kendimi sırf hayata dahil kılmak için kurslar mı dersin meditasyon yapmaya başlamak mı bilmediğim konularda birşeyler öğrenmeye çalışmak mı? sırf beynim artık acılardan başka alanlarda da düşünebilsin ve bir çıkış yolu bulsun diye. netice olarak mutluluğa ermedim ama kendimle ilgili yavaşça güçlenen bir doyuma ulaşıyorum. beni mutlu eden de bu.