kezban zamanlarimdan birinde gittigim bir evde, uzerime cikan herifin yuzumu gozumu isirmaya kalkmasindan dolayi nefret ettigim sey. uzerimdeki herifin suratina kafa atarak uzerimden atip -patlayan dudak, kan canagi bir surat gavata armaganim oldu- kostura kostura eve geri dondum, yuzumdeki izler gecsin diye gunlerce ugrasmam da cabasi. ha bu nedenle bizimkilere soyledigim yalanlara kimse inanmamistir, geride iz miz kalmamasi en buyuk tesellimdir (nemlendiricilerin ve cilt bakimimin gucu).