karadenizin küçük bir ilinin küçük bir ilçesinin büyük bir köyünde doğdum.11 yaşıma kadar köyde yaşadım.
belkide hayatımın en güzel yıllarıydı.inekler,koyun sürüleri,çan sesleri,şelaleler,mis gibi kokan erik çiçekleri...
hiç birini unutamadım.gökçeadada yaşadım.marmariste yaşadım.ispanyaya gittim.yunanistana gittim.görmem gereken en güzel yerleri gördüm.ama köyümün kokusunu hiç bir yerde bulamadım.bazen balkonda şarabımı yudumlarken ağlarım.
o yeşil tepeler gelir aklıma...derin orman kokuları..
ha ben köye bağlayan insanları değildi elbette.hiç anlaşamadım köy insanıyla..hiçte anlayamadım açıkçası.bir insan hem köyde yaşayıp hemde bilimsel düşünemezmiydi.
veya bir insan hem köyde yaşayıp hemde empati kuramazmıydı.elbette yapardı bunu.ama bizde köy insanı körü körüne inanmayı,büyükler ne derse doğrudur demeyi seçmişti heyhat.
white wine iken uzun uzun yazmıştım köye olan aşkımı.içimde bi yerlerde beni için için kor gibi yakan o duyguyu...
köylü demişti bir arkadaş.
o hakaret etmişti kendince ama ben mutlu olmuştum.