zordur hatta bazı lgbti bireylerinin kaldıramadığı da görülmüştür. öyle ki anksiyete bozukluklarla boğuşan, intihara teşebbüs etmiş hatta teşebbüsle de kalmamış hiç azımsanmayacak sayıda lgbti'li vardır. okuyan her zamanki gibi anlamak istediğini anlayabilir ya da anlamayabilir. amacım; kitleyi acındırmak değil, belirtmek istediğim gerçeklerdir. mesela, herkesin sosyalleştiği o okul sizin cehenneminiz olabilir; hiç gitmek istemezsiniz, her gittiğiniz gün nefret söylemleriyle yıldırılabilirsiniz. homofobikler vesilesiyle sıkı temeller kurmaya başladığınız arkadaşlarınızı bir anda iftiralarla kaybedebilirsiniz. o yakınlıklar belki hayatınızın seyrini değiştirecektir ama hayır, sizin muhtemeli yaşamanız mümkün değil. siz yalnızlığa, kendi mücadelenizi vermeniz için itileceksiniz. yanı sıra dersleriniz aksayabilir, konsantrasyon sorunu belirebilir. hepsi çorap söküğü gibidir işte sonra bir bakmışsınız sosyal hayatınız da yerle yeksan olmuştur. kötüsü, bunları yaşarken büyük ihtimal bir başınıza mücadele etmek zorunda kalışınızdır ama en kötüsü değildir çünkü ilkokulda sizinle ibne diye dalga geçen ece'yi yıllar sonra instagram'da, onur yürüyüşü'nde boy boy çektirdiği fotoğraflarıyla görebilirsiniz. evet, en çok bu koyar.

çevremdeki herkese söylediğim bir laf vardır, dünyanın en büyük zebanileri ilkokul/ortaokul çağlarındaki gerzek erkek çocuklardır. lisenin daha kötü olduğunu düşünürdüm yaşarken, ama şimdi dönüp bakıyorum da, alakası bile yokmuş. çocukken söylenen her söz çok büyük yara açıyormuş insan kalbinde. hepsini yakıp şarabımı yudumlayasım var hala.

fazlasıyla dedikodu, sözlü tacizler, şiddetler, dışlamalar.
dışarıda sanki yetmiyormuş gibi bir de buradaki gerzek insanlarla uğraşmak, uğraşmasan da duymak insanı rahatsız edebiliyor haliyle.

din kulturu hocasiyla sinifin ortasinda escinsellik hakkinda tartismaya girmek ve herkesin kikir kikir gulmesi. neden bilmem ama kendimi bok gibi hissettirmisti.