radikal islamcılarına karşı olanını hissettiğim. eski sevgililerimden birisinin eniştesi elinde döner bıçağıyla bağcılar'da işid aleyhinde slogan atıp tutuklanmıştı, ben de çocuktan ayrıldım dolaylı olarak.

(bkz: ben o aileye giremem kusura bakma)

her müslümanım diyen rahatsız etmiyor elbette beni. ama şeriatçı, vahhabi ve hacı/hoca kılıklı, çember sakallı tipler söz konusu olunca
geriliyorum, bi tedirginlik oluyor üstümde. rahatsız oluyorum.
hatta öyle bir boyut ki bendeki, yemek yerken, hacc haberinde gördüğüm sakallı hacı tiplerinden dolayı yemeği bırakmışlığım bile vardır. yemeğime kan katılmış gibi sanki.
ölümü çağrıştırıyor bana.

müslüman gördüğüm zaman istemsizce laik atak geçiriyorum. atamın nutuğuna dokunmadan kendime gelemiyorum. korkmuyorum, tiksiniyorum.
-lütfen bunu da eksileyin, geç kaldınız shdhgjhkjk

korkma kalbim geçer acısı

ilk defa mi recm edildin sen aaaah

var mı dinin senle kavgası

sanki ilk kez linç edildin sen..

müslümanların neden böyle deyip kendilerini sorgulaması gereken durum. gerçekten inananları tenzih ederek, barış dini islamı korkuyla terörle anılır hale getiren süslümanların eseri. kafa koparma bunlarda, insan satma bunlarda, tecavüz taciz bunlarda, fitne fesatlık bunlarda , cehalet ve cehaletten zevk alma bunlarda, bağnazlık yobazlık bunlarda. görünen bu, imaj bu. iç yüzünü bilmesem ve işidi filan görsem ben de öyle düşünürdüm. işin kötüsü böyle bir algıya karşı müslümanların ilkelliklerini sürdürmesi... neyse ki iç yüzünü biliyorum da hala müslümanım diyorum.