kan, gözyaşı ve acı; ölüm, buhran, savaş ve hiçliğe götüren sorunlu durum öyküleri. bunların hayatın gerçeklikleri olduğu muhakkak. diğer yandan ömer seyfettinin büyük bir hikayeci olduğu da aşikar fakat hayır, çocuklara tavsiye edilmesi mantıklı değil.

mesela;
tek bir yanlışı yüzünden kardeşinin katili konumuna düşen çocuğun hikayesi * çocuklardaki masum kaçışları o kadar lanetler ki kapitalist ahlakı aratmaz. çocuk bu! elbette hata yapar. büyüklerin onlara ceza değil, hataları dillendirecek cesareti vermesi ve doğruyu yanlışı öğrenirlerken gerektiği kadar yol gösterici olması gerekir. yanlışsız bir çocuk istemek, ki bu pollyannada eksiksiz bir hüvviyete kavuşmuştur, haksızlık, vicdansızlıktır. yine kuduz diye bir hikayesi daha var ki... ve onlarcası...

ileride adını koyamadığımız sessizliklerimizde aslında travmatik bir vaka oluşumuzu fark etmeyiz, öyle tuvalete işerken deliğe bakarsınız. çişiniz biter ve içiniz titrer. sessizce kaçarsınız o sessizlikten. bir şey vardır ama adını koyamazsınız. mesuliyetin ağırlığı. ama nasıl bir suç veya sebep?