osmanlı ordusunda kullanılan bir silahsız bir dövüş sanatıdır. el, kol ve omuz desteği ile yüzün her iki yanına ve enseye atılır. öldürücü olabilir. bu tokatın önemi muhabere sırasında silahını kaybeden, silahı kırılan ve muhabere için hazırlanmaya fırsat bulmayan askerlerin kendisini savunmasına imkan vermesi nedeni ile artmıştır.

osmanlı ordusunda "tokatçı bölüğü" adında bir bölükte bulunmaktaydı. zaman içinde önemi artan bu savunma sanatının eğitim çalışmaları sürekli olarak nişasta ve protein alarak iyi beslenen askerler tarafından yağlı mermer üzerinde yapılmaktaydı. sadece mermeri kıran veya çatlatanlar bu tokatçı bölüğüne alınırdı. savaş sırasında bu tokatçı birliği ya ilk olarak hücum ettirilir ya da muhabere alanına en son girerek sahada kalan düşman askerlerine bu tokatın gücünü gösterirlerdi. düşman askerleri üzerinde psikolojik olarak bir baskı kurma aracı olarak kullanılırdı.