üç aydır haftada yedi gün çalışan biri için artık pek de fark etmeyen durumdur..

evde herkes uyurken kalkıp kahvaltıyı tek başına yapmak, hazırlanmak, evden çıkmak ve boş sokaklarda işe gitmek için koşturmak. son derece sinir bozucudur. evde uyuyan aileni görünce daha da bir uyku bastırır.

kim nederse desin igrençtir. akıldan hep şu muhakkaktır, ülen ben çalışıyorum herkes geziyordur.

şu an hem ilk tatil hem de ilk pazar tatili günümdeyim,işe yeni başladım, güzel olduğuna göre paazar çalışmak berbattır. iş görüşmelerimde seveceğim ama haftasonu tatili olmayan işler çıktı o yüzden girmedim. hiç hoş değil hiç.

özellikle yazları çok koyan durumdur. kışın o kadar da problem olmuyor.

pazar günü çalışmak kadar berabat birşey yok hel birde saglıkcıysan yandın demektir

pazartesi sendromu yaşamıyoruz ki *

adamlar bir adım geri de hareket ediyor. doğru düzgün vakitleri yok. kendilerine zaman ayıramıyorlar. sevdikleriyle buluşamıyorlar. zordur.

ilk çalışmaya başladığımda amasya'da bir şantiyede 2 haftada 1 pazar tatilimiz olduğu için pazar çalışması yapıyorduk haliyle. lakin bu çalışmanın pek de normal günlerde çalıştığımız gibi olmadığını da söylemem gerek. eğer bulunduğunuz yerde gezmeyi seven abileriniz ve arkadaşlarınız varsa işi bir şekilde asabiliyorsunuz. sanırım en çok bu tarz yerlerde çalışmayı özledim. sıkıldım ofislerden dağa taşa vurucam kendimi yakında.