ailenize açılın tabi ama soru sormalarını ve ne yaptığınızla ilgili merak duyacakları, yani sizi dinlemeye hazır oldukları zamanı sabırla beklemekte fayda var.

dünyaya geldiğimiz andan itibaren her hareketimizi gözlemleyen ve kendi bilinçlerinde bize bir konum belirleyen insanları zorlamaya gerek olmadığını düşünüyorum. bir değişiklik olduğunda ilk hisseden ama sizi konumlandırdıkları yerden farklı bir şeyi size konduramayan, yakıştıramayan insanlara biraz zaman vermek ve paylaştığınız yeni konumunuzu kabullenmelerini beklemek daha doğru.

psikiyatrist ya da psikologlar size bir yol gösterir o yolu nasıl yürüyeceğinizi siz belirlersiniz.

şahsen başıma gelen şuydu: psikiyatrist aileme "oğlunuzun kadınlığa özentisi var" demişti. aileme durumumu açıklarken normal bir muhabbet edercesine "kadınlığa özentim yok, kadın olmak cinsiyet değiştirmek gibi bir amacım da yok, bak bana anne ne görüyorsun? bir erkeğim, sadece uyurken yanımda kendim gibi birini görmek istiyorum." gibi cümleler kurup susmustum. kısa bir süre sonra kabullenme süreci başlıyor çünkü başka yol yok... tek korkuları el alem ne düşünecek. başına kötü bir iş mi gelecek... bu süreçte kendi savunma mekanizmalarını geliştiriyorlar.