(bkz: post-modern korku: yalnızlık)

gerçekten anlamak zor. yalnız kaldığında, emirlerine zırnık başkaldırı olmayacağını bildiğin bir ordunun kumandanısındır. herşey, daima istediğin gibi olur.

duyar gibi oldum "sevgi? nerede sevgi? yardımlaşmak? paylaşmak?"

yanıt: "beni, benden daha çok kim sevebilir? beni, benim kadar kim düşünebilir?"

tabii ki hayatında dostlara, aşklara, seks ilişkilerine gerek var... ancak bunlar kentimi ele geçiremezler. erica hollander'ın dediği gibi. "sadece gece geçen gemilerdir."

sözlükte yalnız olmak neymiş? herkes, yaşamının en önemli iki anında yalnızdır... doğarken... ve de ölürken.