sanırım yaşım ilerledikçe iyice kabullenmem gereken durum. dün farkettim de annem, babam ve iş harici telefonumu arayan tek bir kişi bile yok. aylardır. sahte arkadaşlığın birbirini takip etmekle ölçüldüğü sosyal medyayı da kullanmayınca iyice unutulup gittim.

bazen annemin "yalnız kalmanı istemediğim için evlenmeni istiyorum" demesine hak verir buluyorum artık kendimi.

korkulacak bir şey mi yalnızlık? ben bu kadar yalnız kalmamıştım hiç daha önce. yalnız kalmaktan bu kadar ürkmemiştim.