maalesef iş güç korkusuyla sadece cumartesi günü katılabildik. zaten aklımız hep orada, ama havasını soluduktan sonra daha da fazla orada kalıyor. beşiktaş'ta hem gidiş hem dönüşte afiyetle gazımızı yüklendik. gaz insanın gözlerini acıdan yaşartabilir, boğazınızı göğsünüzü acıdan kavurabilir, ama birbirini tanımayan onca insanın hiç duraksamadan birbirine yardım etmesi unutulacak gibi değil. unutulmamalı da. yaşadığınız fiziksel acı, evet, sizi acayip kısıtlıyor ama geçince daha bir öfkeli, daha bir hevesli hale geliyor insan.

bunun yanında başbakanın "hep bu işsiz güçsüz, chp tarafından doldurulmuş bir avuç gencin işi" açıklamasının pek çok insan için yeterince (hatta fazlasıyla) gerçeğin kendisi olması da yenilir yutulur şey değil. bu da unutulmamalı.

fiziksel katılım göstermeyenlerin sıkı takipte bulunup dezenformasyonu engelleyici paylaşımlar yapmalarında çok çok büyük fayda var. bu bile büyük bir katkıdır.

bazen, kendimi de katarak, hep tepkilerini açıkça ortaya koyan, otoritelerin önüne atılmaktan çekinmeyen insanları düşününce, bizden bir bok olmaz düşüncesiyle moralimi bozuyordum. şu anki durumu düşününce, bu insanlara katılmayı, onlarla aynı havayı solumayı, aynı düşünceleri savunup aynı sloganları atmayı, savunmayı, korumayı, umudu vb.... birileri beni utandırdı, yüzümü kara çıkardı. bu yüzden hepsiyle, hepinizle gurur duyuyorum.