üzerinden 1 sene geçti. haritadan silinmiş yüzlerce binlerce ev ve boş bulunup söylenmiş, belki de gerçekte 130 binin üzerinde can kaybı.

deprem sonrası büyük kentlerde deprem bölgesinden gelenlerin araçlarını plakalarından tanıyordum. şimdi hiçbirini görmüyorum. neredeler kim bilir?

hala cenazeler çıkarken atılan deprem konutlarının temelleri bugün bir aceleyle bitirildi. bitirmek ne kelime seçim malzemesi bile yapılıyor.

yakın zamanda hatay'a giden arkadaşım instada bir kooperatif çalışmasını paylaşmış. büyükçe bir prefabrik salonda toplasan 15 kişiyi geçmeyen insanlar bıkkın bir şekilde kendilerine anlatılanları dinliyor. n'apsınlar, onlarca örneğini gördükleri depremden sonra kimsenin yanlarında olmayacağını bile bile hayata tutunmaya çalışıyorlar. bıkkın yüzlerdeki belki olur gayretine ne denir. kendimde bu gayreti bulamadığım zamanlar çoktur.
6 şubatın arefesinde kayıplar için baş sağlığı, ayakta durmaya çalışanlara sabırlar dilerim.