bugün kek yaparken özlediğimi farkettim şey. şimdiki çocukların kek hamurları ile böyle tatlı anıları var mı ? emin değilim. hatta annelerin kek yaptığını bile çok sık görmüyorum. oysa ki kek hamurunun çırpıldığı kabın içinde kalan o hamuru işaret parmağınız ile sıyırıp tatlı tatlı emmek varken. aman tanrım!

bugün annemin değil ama kendi kek hamurumda da benzer lezzeti yakaladığımı farkettim,elbette parmaklayarak yedim. ve bunu yapmak çok keyif verdi! ve evet , hala çok tatlı!

aynı zamanda tenceredeki puding kaselere dökülüp dolaba gönderildiğinde parmağıyla tenceredeki pudingi yiyen çocuktur.

ahh ah...
çocukluğa dair en güzel mutfak hatıralarından biri.
eskiden büyük bir olaydı, annelerin kek malzemesi alması ve evde pişirmesi.
kız kardeşimle birlikte yarışırdık, kalan çiğ hamuru sıyırıp yemek için...
fırında pişerken yayılan mis gibi kokusu da cabası.
hey gidi hey...

annemin o tencereyi hemen bana vermesini 1 saat boyunca beklerdim.

ay ne tatlı gelirdi, geçen fark ettim o keki kendim yapınca tencerenin dibini ayıklamak hiç keyif vermemişti. bir daha yapmam, çocukluğumuz başkaydı be sözlük.

kakaolusu her zaman daha lezzetli gelirdi bana. yaşınız biraz daha büyüyünce kek hamurundan puding tenceresi dibine terfi ediyorsunuz. *

benim o benim ben. ihih!

çocukken yenilmesi yasaklı top 10 listesinde çiğ kıymanın bir basamak altında yer almaktadır. tadını hiç bilmem abiler. biy gün ben de o şekeyleyden yiycem...
(bkz:salmonella)

kek hamurunu değil de puding tenceresini sıyırmayı çok severdim