klostrofobinin değişik bir versiyonudur.çocukluğumda paçalı donumun sıkışması sonucunda kazandım. asansörde yiyişe yiyişeda bu dertten kurtuldum.

(bkz: alternatif tıp yöntemleri)

diğer korkular daha çok evhamla alakalıyken bu gerçek bir korkudur. asansörde kalınabilir, hatta ölünebilir. ama tüm bunlara rağmen hızla yükselen gökdelenlerin bizleri kurtardığı korkudur.

90ların dizisinde romantizm yaratmak amacıyla kullanılan ve o dönemlerden kalan bir fobidir. çılgın bediş ve şu an adını hatırlayamadığım ama ebru gündeş'in oynadığı bir dizide vardı. ilk asansörle tanıştığım zamanlar* ben de feci tırsardım, apartmandaki çocuklarla iddiaya girerdik en üst kata tek başıma asansörle çıkıp inebilir miyim diye.

karşı tarafa en üst kata kadar öpüşmek istiyorum veya beni öpmeni istemiyorum o yüzden merdivenleri kullanalım izlenimi verip ikilemde bırakan fobidir.

tabutta ilk gün similasyonudur.
neyse ki asansör müziği diye bişi yapmışlar da tek acı çekenin biz olmadığımızı hatırlatıyorlar.