filmlerde filan anıta gidip 'çok yalnızım be atam' (kadir) diyenini gördüm. eh yıllarca büste, heykele saygı gösterdim, göstermedim de değil. kırdılar yıktılar neyse olur öyle şeyler filan dedim, cahillik dedim, ne bileyim yani çok da sallamadım. neticede eşek kadar olduk; heykel sevmekle atatürk'ü sevmenin aynı şey olmadığını anladım. gel gelelim cinnet geçirip, birini haşat edip atatürk büstü öptürmeyi şu yaşımda aklım almıyor, alamıyor. atatürk sevgim, pkk nefretim bile buna bir açıklama getiremiyor. o hareketi yapıp büst heykel öptürmeye şovenist, faşitst, ırkçı deyip geçiştiremeyiz. karşılığı başka bir şey olmalı bunun.

atatürk çiçektir, öpülmek ister. (bkz: swh) *

mustafa kemal 2 * 2 = 5 deseydi ona da inanırdım. her türlü sever sayar ölürüm. ama bu hareket insanlık dışı, insanların sevmeme hakkı vardır ve buna tahammül edilmesi zorunludur.