bu gün beni çok utandıran, yerin dibine sokan bir olay yaşadım. bakıştığım biri var, bana ilgisi olduğuna yüksek ihtimal verdiğim için eşcinsel olduğunu düşünüyorum. eşcinsel birinin burayı okuma ihtimali olduğu için de yaşadığım olayı tüm detaylarıyla yazamicam. çok düşük ihtimal de olsa bu utanç üzerine bir de burayı okumasını kaldıramaz bu bünye.

bu gün hoşlandığım kişi 20 30 metre yakınımdayken dalgınlıma gelen bir şey oldu. bir yandan bir kaç insan toplanırken diğer yandan aramızda olay yaşanan kişi ya sen ne yapıyon falan diye bana bağırmaya başladı. buraya kadar her şey normal. bir insanın ayağı kaldırıma takılıp düşebilir, arabayla bir yere çarpabilir. normal şeyler bunlar, unutulur gider. ama aramızda olayın yaşandığı şerefsiz bağırıp çağırırken, hoşlandığım kişinin de kalabalığı görüp beni izlemesi baskısı altında bir an afalladım, geveledim. o ara da o da bize bakıyordu, o bakarken ben de o kargaşa içinde bakıyor mu diye onun tarafa baktığımda göz göze geldik. aklımdan geçen şeyi okuduğuna o kadar emindim ki... utancım iki katına çıktı. hemen içeri kaçıp durumun kritiğini yaptım. defalarca ah ulan keşke bu anı yaşamasaydım dedim. kriz anına hakimiyet sağlayamayan kişiliğime sövdüm. çok sonradan aklıma gelen o anın rezilliğini kurtaracak fikir için hayıflandım. bi kere de zamanında aklıma gelse ne olurdu? sadece bu olay için de değil, genel olarak bu kritik anlara hakimiyet sağlayamama huyumdan nefret ediyorum. bunu aşmanın yolu var mı bilmiyorum ama varsa öyle bir yolu elimden ne gelirse yapardım.

o olayın yaşandığı vakit göz göze geldikten sonra ikinci defa onun tarafa baktığımda orda olmadığını gördüm. eğer ordan gidişi benim utanmamı engellemek içinse gerçekten çok ince bir hareket olurdu benim gözümde. ben olsam aynısını yapardım. bir gün muhabbet kurup açılırsan bir birimize ilk soracağım soru bu olurdu. o gün ordan bu yüzden mi kalktın? diye. bu arada daha önce de ufak çapta beni utandıracak şeyler oldu bunun karşısında, neredeyse karşısına çıkamayacak seviyeye gelecem artık.