rüyamda tuhaf bir yerdeyim. okulmuş, ama her yer inşaat gibi.labirentimsi yerler falan var, oraya girsen başka yer çıkıyor, bi yere girsen o yer değilmiş onu anlıyorsun falan. her neyse, ben buradan bir yere gitmeye çalışıyorum ama nereye gitmek istediğimi şimdi hatırlamıyorum. neyse bi an eve geliyorum, nasıl oluyorsa bütün aile ve teyzemgil oradaymış. sonra onlar gidiyor, ben üzülüyorum herkes gidiyor bir ben kalıyorum diye. sonra bi tek abim kalmış. bu arada bu ev bizim eski oturduğumuz evmiş. sonra annem evde beliriyor. ben bir şeye üzülüyorum ama neye üzülüyorum hatırlamıyorum. tüplü televizyonun arkasına bakıyorum, açık bir devre görüyorum. kondansatörlerine, dirençlerine falan bakıyorum, "öff yaaa öff" diyorum. büyük ihtimalle bu öflemem, lisedeki elektrik bölümü zamanlarıma itafen. neyse, aşkın nur yengi'nin acıklı bir şarkısı varmış, onu açıyorum. üzülüyorum. neye üzülüyorum hatırlamıyorum ama bayağı üzgün ve yalnız hissediyorum. sonra bilgisayardan üzgün müzik arıyorum ve karşıma "gülşen - gel çarem" geliyor. onu açamıyorum, onun yerine annem başka bi müzik açıyor.

ayı sözlük'e giriyorum, eski yazarların yorumlarına bakıyorum, eski yazar olarak hep bear varmış. bunlar birbirleriyle çok şakalaşıyorlar entry'ler üzerinden. gezme anılarını falan anlatıyorlar gülüyorlar. sonra ben üzülüyorum, keşke ayı sözlük'e daha çok bear gelse eskisi gibi diyorum. bear'lar çok komik oluyor diyorum. sonra daha da çok üzülüp yalnız hissediyorum.