o kadar sene evden ayrı, yurtdışlarında şurada burada yaşadıktan sonra ailemin evine dönüp 3 sene yaşadım, işim gücüm de varken. başta geçici bir süreliğine, yeniden bu şehre alışana kadar falan derken mıymıntılıktan, cesaret edememekten, uğraşmak istememekten ve bir takım başka saçma sapan nedenlerle çıkamadım. üstelik aile ilişkileri bu süre zarfında gerildi de gerildi, evde yaşamaktan çok rahatsız oluyordum, eve sadece yatmadan yatmaya geliyordum, sürekli dışarılarda sürtüyordum falan. ilişkim de bu durumdan kötü etkileniyordu elbette. en sonunda akil bir gey annesinin ağzıma sıçması sonrasında, hayatımdaki her türlü şeyin üstüne koyarak ayrı eve çıkma işini en öncelikli işim haline getirdim ve bayağı bir ev arayıp, ankara'nın pek çok semtini karış karış dolaşıp en sonunda babamın da yardımıyla bir eve çıkabildim.

yokmuş böyle bir huzur. ailenle aranda ne olursa olsun, onları sürekli görmek zorunda olmamanın, ilişkiler üzerinde de çok onarıcı bir etkisi varmış. ütü hariç her türlü işimi de çok şükür kendim yapabiliyorum, zaten yurtdışında yaşarken de yapabiliyordum, öyle çok hanım evladı değilim. ütüyü de nefret ettiğimden yapmıyorum gerçi. temizlik, süpürge falan gayet rahat. bulaşık çamaşır makinesi falan zaten hayatı kolaylaştırıyor.

kendi evinde oturmak herşeyden önce ruhsal huzurmuş, bunu çok iyi tecrübe etmiş oldum bir daha.

yapmaya bu sıralar cesaret edemiyorum. ama bir gün deneyeceğim kaçış yok!

ayrı eve çıkmak insanın psikolojisini, düşünce tarzını değiştiriyormuş. bunu da deneyimlemiş oldum. ailemle aynı evde yaşarken daha korkaktım, hayatımı değiştirecek, daha iyi yapabilecek stratejik kararları almakta zorlanıyordum. daha bağımlı bir psikolojim vardı. sadece olan bitenden nefret etmekle yetiniyordum ama nefret ettiğim şeyleri değiştirecek mental gücü kendimde bulmakta zorlanıyordum.

ayrı bir evde olunca, ne olursa olsun kaçıp saklanacağım bir yerim olduğunu biliyorum. işler ne kadar kötü giderse gitsin, kendimi güvende hissedebileceğim bir güvenli alanım var. tam nasıl açıklanır bilmiyorum bu psikoloji değişimini ama daha cesurlaştığımı hissediyorum. kendi kendime idare ediyorum, çok şükür kimseye muhtaç değilim hissiyatı bende bir özgüven oluşturdu.

bunun bir adım daha iyisi yurtdışında tutunabilmek olurdu herhalde. belki onu da yapabilirim ileride.

ailemle kavga ettim kiralık dairelere gücüm yetmiyor başkalarıyla yaşanan apartlara gücüm yetiyor acaba mantıklımı aparta taşınmak diye düşünüyorum karar veremedim sözlük

lise bittikten sonra hiç ailemle yaşamadım. bayramda falan bir araya geldiğimizde de 1 hafta zor dayanıyorum. mecburiyet dışında ailesiyle yaşayan varsa kendine işkence etmesin. gerçi ev arkadaşlığı da zor. yalnız yaşamanın konforuna çok alıştım ben. imkanı olan durmasın dicem de bu kiralar yüzünden ayrı yaşayan da ailesinin yanına dönüyor bu aralar.