o kadar sene evden ayrı, yurtdışlarında şurada burada yaşadıktan sonra ailemin evine dönüp 3 sene yaşadım, işim gücüm de varken. başta geçici bir süreliğine, yeniden bu şehre alışana kadar falan derken mıymıntılıktan, cesaret edememekten, uğraşmak istememekten ve bir takım başka saçma sapan nedenlerle çıkamadım. üstelik aile ilişkileri bu süre zarfında gerildi de gerildi, evde yaşamaktan çok rahatsız oluyordum, eve sadece yatmadan yatmaya geliyordum, sürekli dışarılarda sürtüyordum falan. ilişkim de bu durumdan kötü etkileniyordu elbette. en sonunda akil bir gey annesinin ağzıma sıçması sonrasında, hayatımdaki her türlü şeyin üstüne koyarak ayrı eve çıkma işini en öncelikli işim haline getirdim ve bayağı bir ev arayıp, ankara'nın pek çok semtini karış karış dolaşıp en sonunda babamın da yardımıyla bir eve çıkabildim.

yokmuş böyle bir huzur. ailenle aranda ne olursa olsun, onları sürekli görmek zorunda olmamanın, ilişkiler üzerinde de çok onarıcı bir etkisi varmış. ütü hariç her türlü işimi de çok şükür kendim yapabiliyorum, zaten yurtdışında yaşarken de yapabiliyordum, öyle çok hanım evladı değilim. ütüyü de nefret ettiğimden yapmıyorum gerçi. temizlik, süpürge falan gayet rahat. bulaşık çamaşır makinesi falan zaten hayatı kolaylaştırıyor.

kendi evinde oturmak herşeyden önce ruhsal huzurmuş, bunu çok iyi tecrübe etmiş oldum bir daha.