tarkan ve aşkın nur yengi'nin daha iyi söyleyebilecekken kolaya kaçtığı, parçanın anlamını zayıflattığı, emre altuğla mabel matizin fazlasıyla derinden söyleyerek parçaların hakkını verdiği, genel olarak zayıf kalmış bir albüm. hadi diğer hareketli parçaların sıradan yorumlarla söylenmesini geçelim de 1945 gibi bir parça nasıl böylesine kötü bir yorumla harcanır. bazı parçaların coverlanmasına oldum olası karşı çıkmışımdır. söylendikçe anlamından her seferinde kaybeden parçalar vardır; pamuklara sarıp sarmalanması gereken, remikse ya da yeniden düzenlemeye ihtiyaç duymadan sadece aslına sadık kaldıkça anlamlanan. mesela katledilmeden önce bir bir çocuk sevdim vardı. popun suyunu çıkaran zeynep dizdarın klasik bir aşk parçası edasıyla seslendirdiği parça sevginin genelgeçer bir izdüşümü olarak sıradanlaştı. 1945 ise eda metin özülkü yorumuyla sanki biraz incitilen, sanki yetersiz sevilen çocukları resmen hayata yeniden küstürmüştür. bu tür saygı albümleri herkesten alınan parçaların olduğu gibi birleştirilmesiyle ortaya çıkıyorsa neyse ki sahibi- aysel gürel- görmüyor. yoksa bu yorumu duysa yeniden ölürdü herhalde.