gece gündüz, yağmur kış demeden yemeden içmeden yaptığım eylem. çok mu seviyorum ? hayır. ama obsesifliğim bu konuda ortaya çıkıyor. yıkıyorum yıkıyorum. bitmiyor. yine yıkıyorum. yenisi çıkıyor. ilerde evimde bulaşık makinesi olsa bile elimde yıkayacakmışım gibi sanki.

belki de ev işlerinde severek yaptığım tek işti. terapi gibi gelirdi bana. zaten bulaşık makinesi çıktı ondan sonra kendimi toparlayamadım.

canım annem tayinin çıkar boşa alma diyerek beni yıllarca oyaladı.sonra acı gerçekle yüzleşip -tayin işi çok zor- çileme acımasıyla doğum günü sürprizi olarak izmir’den bulaşık makinesi göndermeden önce bana işkence gibi gelen işti . sözlük yazarlarından xalocuğuma son kısır tabağına kadar da yıkattırırdım. çok çekti benim bulaşıklardan ,yazık .

bir terapi yöntemi.

tek başına yapınca sıkıcı olandır