böyle bir şey var mı bilmiyorum. ama en mutlu anımda bile içimde hissettiğim ve asla gitmeyen o burukluktur.

bence hepimizde var olan üzüntü. benim içimde de var, içerilerde, taa derinlerde bir burukluk ve başlıgı açan yazarın da dedigi gibi en mutlu anımda bile orada sızlayıp duruyor.

mutsuz olmak iyi bir şey değil arkadaşlar. çok mutlu, pozitif bir ibne gibi görünmek istemiyorum ama bende olmayan burukluk, üzgünlüktür.

neden mutlu olduğum anları yaşarken birden cinsel yönelimim için üzüleyim? deli miyim ben? hani bir şey olur üzülürsün ama ortada bişey yok. kendimize eziyet etmemiz dışında.

kendi kendimize bile sırf gay olduğumuz için mutluluğu reva görmüyoruz. bize başkaları neler neler yapar. o yüzden biraz daha olumlu bakabilmek lazım.

sürekli olmasa da dönem dönem yaşadığım üzüntü çeşidi. sebebinin büyük kısmını hala kendimi tam olarak "kabullenememiş" olmaya bağlıyorum.

ancak pierrot şu konuda çok haklı. eğer biz kendimize sürekli bu şekilde acır ve üzülürsek başkalarının bize karşı tavırlarının da farklı olmasını bekleyemeyiz. biz güçlü olmalıyız ki saçma salak her tepki bizi yıldırmasın. kolay değil ama biliyorum.