bir düzmece, bir yalan, bir hile var bu cümle de. gerçekten biter mi aşklar? ölür mü bu hissiyat? elbet bir masal içinde değiliz, elbet biz de küçük kızlar değiliz. gerçekler, en acı yerine kadar işlemiştir her birimize, anılar öğretmiştir kimi zaman, sokaklar yürüttürmüştür, sigaralar, biralar içtirtmiştir. yaptıklarınızı, bu kolay vazgeçilebilen * şey için yaşadığınız çabaları, direnişleri, gözyaşlarınızı düşünün. ama, öyle de kolay değil be, öyle de kolay değil bu denli umursamazlık bu boşvermişlik bir an da silkeleyip atmak. bir bakıyorsun sana ait değil; şu hep bahsettiğimiz elektrik meselesi var ya, bir yerden sonra zora sıkıştığımız da başvurduğumuz en sikko yalan. sen kendi kafanda yarattığın bedeni bulamıyorsun karşındakinde, kaşının üzerinde gözü var v.b filteleri süzdükten sonra bir adım yaklaşabiliyorsun demi mükemmeli arayan arkadaşım? ezberinizi bir süre de olsa değiştirsen, o filtreler instagram da kalsa, gerçek gözünle baksan en doğallığıyla. ya sen kusurluysan, bunu düşündün mü hiç? bir doğru insanı bulmak için onca insanla çay içmek çok mu gerekli?

neye hazırdık ki aşk’a hazır eyledik kendimizi? ilişki en güzeş çağlarını da yaşadı, en güzel meyvelerini de tattırdı sana, onu yer yer kaybetme korkusu aldı gitti, kimi zaman narsistçe davranışların, kıskançlıklarınız, eğlenceleriniz, o gülüşü ışık saçan fotoğraflarınız, kahkahalarınız, anılarınız.. ilişki sonra kolayca bitiyor ha! ne oluyor da bitiyor? götünüz yemiyor mu, daha fazla tahammüle, sabıra, anlayışa..sorun ne güzel arkadaşım? neden bitmeli bu ilişki?