division bell’den aşmış bir eser daha. pink floyd’un toplama albümlerini saymazsak ve high hopes’un da divison bell’in son şarkısı olduğunu göz önünde bulundursak, bir nevi sondur, hüzünlü bir vedadır biz floydian’lara. waters, kişisel hoşnutsuzlarından dolayı division bell’e “bok parçası” yakışıktırması yapsa da, öyle olmadığının en açık kanıtıdır high hopes. işin içinde gilmour olduğu için şarkı aşmış bir solo içerir doğal olarak. yeteri kadar dinleyip şarkıyı özümsedikten sonra ise; “allah belanı versin gilmour, yine dağıttın beni!” sayıklamalarına yol açar. şunu da söylemek de faide vardır ki, p.u.l.s.e versiyonu kesinlikle izlenmelidir.

videosu olan aşmış şarkı

kulaklıkla veya high quality audio haliyle dinlendiğinde arkada gizlenen çocuk gülücükleri ve arı vızıltılarını duymanız mümkün.

çanlar çalmaya başlar ,piyano girer ardından, sonra david amca, herkes pür dikkat dinler sözleri, melankoli tavan yapar. müthiş.
yazar hoş geldin

pink floyd'un muazzam ötesi parçası. sözleriyle beni benden alan, david gilmor'un solosuyla nirvanaya ulaştırdığı harika ötesi şarkı. live performansı da oldukça etkileyicidir. bu şarkı beni alır alır götürür.

özellikle de şu kısım;
"sonsuza dek, arzu ve tutkuyla yüklü.
bir açlık daha var doyurulmamış
yorgun bakışlarımız hala başıboş geziyor ufuka
çakılıp kaldığımız halde, bu yolda defalarca"

bu şarkı; yaşananalar her geçen gün daha hayal kırıcı ve insanoğluna dair inanç daha az olsa da karanlığın peşinden mutlaka aydınlığın geldiğini unutmadan inancını koruyanlar, çaresizliği kırıp tutunmak için bir şekilde güç bulanlar, ölüme değil de hayata anlam yükleyenler ve hep insan kalmayı başaranlar için gelsin.

forever end ever.