son zamanlarda bütün bedenimde vukû bulan olay.
1 hafta öncesinde eski erkek arkadaşım yazdı hakim olduğum bir konuda bilgi almak için. o arada konu açıldı ve yeni bir ilişkimin olduğunu söyledim.
ertesi gün bir daha yazdı sonraki gün bir daha ve bir daha.
ilişkimizde o kadar çok yoğundum ki inanamadı söylediklerime. onu üzmek, kırmak bu hayatta isteyeceğim son şeylerden bir tanesi ki istediğim zamanlarda bile başaramamıştım.
dün göruntülü konuşmak istedi eski günlerin hatlarına olur dedim.
gözünün içine baka baka "artık geri dönüşü yok" "senden vazgeçtim" gibi laflar söyledim. ağladı, o ağladıkça devam ettim bende. önceden olsa nerede olursam olayım yanına koştuğum adamın ağlaması beni zerre etkilemedi.
en sonunda "beklerim seni, ayrıldığınızda benle olur musun" dedi. umutsuzluğun içinde o umut arayışı o kadar aciz ve yavan geldi ki "umutları çoktan tükettim" demekle kaldım.
yaşananlar, acılar, umutlar o kadar çok şey almış ki benden...
sanırım kötü bir insan olmak bu hayatta kazandırıyor.