eşcinseller toplumlaşamaz çünkü eşcinsellik toplum belirleyici unsur değildir. toplum belirleyici unsurlarda farklı özelliklere sahip insanlar aynı şeye inanırken; insan tanımlayıcı özelliklerde [eşcinsellik gibi] aynı özelliği taşıyan insanlar farklı şeylere inanırlar.

yani bir yunan, rus ve slav bir araya geldiğinde çok rahat bir şekilde aynı tanrıya inandıkları gerçeğinde birleşebilirler. yada las malvinas [son argentinas!] adalarında doğan insanlar ile londra’da doğan insanlar kendilerini aynı milletten sayar ve başka bir yere gittiklerinde diaspora oluşturabilirler. [zira milliyet kandan geçer. eşcinsellik ise doğası gereği rastgeledir, sonradan edinilemez. ama bir insan sonradan ingiliz olabilir, buna göre doğan çocukları da ingiliz oluyor]

gelelim eşcinselliğe. değil dünyanın farklı yerleri, aynı şehirden aldığınız üç eşcinsel bile aynı kafada değildir. kaldı ki eşcinselin bir tanımı veyahut standart bir aktarımı yoktur. yani eşcinselin çocuğu eşcinsel olmaz, misyonerlikle eşcinselliği yayamazsınız. zaten eşcinsel olduğunu farkeden bir kişi, o yaşa gelene kadar toplum tarafından yontulmuş olacaktır. bunun üzerine böyle bir toplumlaşmanın olması [yani yeni bir eşcinsel kimliğinin oluşması] imkansızdır zira bu kişinin var olan bütün üst kimliklerini yok etmesi demek. sizce türkiyede yaşayan insanların tüm din dil ırk vesaire engellerini aşarak eşcinsellik paydasında buluşması ne kadar mümkün? eşcinselin tanımı ne mesela? ortak bir tanım var mı?

ha, ülkemizde insan haklarının bu derece düşük olmasının nedeni de azınlıklardaki (bkz: konformizm) den dolayıdır. 1940 amerikasının türkiyeden beter olmasa bile türkiye ile yarışabilecek ladar bağnaz olduğu yadsınamaz, iğneyi başkasına çuvaldızı kendimize batırmamız gerek. başkalarının başarılarından çalıntı kutlamalar, deyimler ve süslü ama içi boş kuru sözler ile “mücadele veriyoruz” .

“out olmak” nedir mesela? “dolaptan çıkmak”,”pride kutlamak” “onur haftası” falan filan.

türkiye’de eşcinsel kültürü yoktur. yok efendim, aksini iddia etmeyiniz. tıpkı her konuda olduğu gibi kültürel emperyalizm bu konuda da esir almış bizi.

günümüzde “ılımlı hetero” kesimden pride’a gelen basit bir eleştiri var; “neyin onuru / gururu bu?”. eşcinsel olduğundan gurur duymak güzel bir şey elbette. amerikalıların gurur duyacak bir marsha’sı, stonewall ayaklanmasını takriben haklarını alana kadar san francisco’yu darmaduman ettikleri üç gece var.

cılız çıkan sesimizden başka bizim gurur duyacak neyimiz var?